تعیین اولویت تسهیلات دوچرخه سواری بر افزایش دوچرخه سواری و ایمنی آن با استفاده از مدل های انتخاب گسسته(مجزا)

با پیشرفت و گسترش روز افزون استفاده از وسایل نقلیه موتوری در عرصه حمل ونقل شهری و بروز مشکلات و مسائل ناشی از آن مانند افزایش تراکم ترافیکی، آلودگی هوا و... که گریبان گیر جوامع شهری شده است، دوچرخه سواری به عنوان یک مد حمل ونقل کم هزینه، سالم و مفرح، در جهت بهبود چنین شرایطی جایگزین وسایل نقلیه شخصی، بخصوص در سفرهای کوتاه درون شهری در نظر گرفته شود. هدف این تحقیق اولویت بندی تسهیلات دوچرخه سواری در جهت افزایش تمایل افراد به استفاده از این شیوه سفر می باشد. جهت دست یابی به این هدف، در این تحقیق، ابتدا انواع تسهیلات دوچرخه سواری در سطح بین المللی مورد بررسی قرار گرفت. سپس، به عنوان مطالعه موردی، یک مسیر پرتردد دوچرخه سواری شهر مشهد، از لحاظ تسهیلات موجود مورد ارزیابی قرار گرفته شد. برای تعیین اولویت هر یک از این تسهیلات، از تحلیل های انتخاب گسسته، و مدل های لاجیت چندگانه استفاده شده است. برای این منظور، با استفاده از روش های بیان ترجیحات، پرسش-نامه ی انتخاب نوع سفر برای این مسیر مورد نظر از بین مدهای سفر دوچرخه، تاکسی، وسیله نقلیه شخصی و اتوبوس، طراحی و از کاربران مسیر پرسشگری به عمل آمد. داده های این پرسشگری به عنوان داده های ورودی به مدل لاجیت استفاده شدند. برای تعییت ضرایب مدل نیز از نرم افزار biogeme استفاده گشته است. در ادامه، نتایج مدل بندی که همان نتایج هدف تحقیق بوده است مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته و راهکارهای مناسب جهت ارتقاء دوچرخه سواری پیشنهاد گشته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که برای مسیر دوچرخه درجه 1 راهکارهای تسهیلاتی مانند روشنایی مسیر، تمیزی مسیر، چراغ راهنمایی و مانند آن بیشترین اولویت را داشته اند و برای مسیر درجه 2، راهکارهای افزایش ایمنی، مانند کنترل پارک حاشیه ای، کیفیت آسفالت، جدایی از موتورسیکلت و مانند آن بیشترین اولویت را داشته اند.